Onzekerheid

Met een onverschillig gezicht (tenminste zo laat ze dat onbedoeld overkomen) zegt ze:
“Ja, zo ben ik nou eenmaal”.

Waarop ik antwoordde: “Zo ben je niet!”
Verbaasd en enigszins nieuwsgierig keek ze mij vragend aan, maar ze zei niks. Ze wist niet hoe ze hierop moest reageren, dus ging ik verder.

Jij denkt nu zo te zijn omdat het je is aangepraat en dát ben jij in de loop der jaren gaan geloven.
Er is vaak tegen jou gezegd dat je altijd al onzeker bent geweest, dat je altijd al perfectionistisch bent geweest, dat je altijd al… vul het zelf maar in.
En doordat het zo vaak herhaald is ben je het gaan geloven. Ook omdat je ergens in je leven (onder andere) veelvuldig ‘geloof in jezelf’ bent kwijtgeraakt.

Jij hebt nu in je onderbewustzijn een automatische voel&denk route geïnstalleerd. 
Als zich een bepaalde situatie voordoet, hoef jij er dus niet meer over te denken; ‘wat vind ik hiervan, klopt het wat er gezegd wordt, enz.’ Maar je denkt direct conform deze automatische voel&denk route. Het gaat als vanzelf omdat het in je systeem zit. 

Het gesprek ging verder.
Met een twijfel in haar ogen en een onwennige lichaamshouding zei ze:
“Het zal bij mij wel niet werken”.

Waarop ik antwoordde: “Waarom zou jij de uitzondering zijn? Ben jij super speciaal dan?”

Oef… die kwam binnen en dat was precies wat er moest gebeuren. Ik ging verder;
“Weet je lieverd, ik zeg het nu zo hard omdat ik je nu wil laten weten dat zo’n opmerking, een opmerking is van jouw beschermingsmechanisme”.
Deze is ooit in het leven geroepen nadat jij gekwetst bent geweest en onzeker bent geworden.
Zo’n opmerking komt dus voort uit onzekerheid en angst om te falen. 
En dat snap ik.
Dit beschermingsmechanisme wilt voorkomen dat je opnieuw gekwetst wordt.

Het gesprek ging verder.
Je zag ‘hoop’ in haar ogen en ik kon voelen dat ze mij geloofde, maar de angst was overheersend.
Ze zei het niet, maar dacht het wel: “Uhhuh.. het zal wel”.

Waarop ik zei: “Je kan het niet geloven he?”

Voorzichtig en merkbaar rustiger in haar zijn, antwoordde ze: “Klopt.”
Waarop ik zei: “Dat snap ik. Want iets in jou is bang.

Deze angst, die je nu voelt is de angst die jou tegenhoudt een stap te maken die voor jou goed is. Deze angst houdt je op je plaats; ‘want stel je toch voor dat jij je leven weer gaat leven… dan zou je wel eens opnieuw gekwetst/onzeker/teleurgesteld of… vul zelf maar in kunnen worden. En dus doe je niks en zit jij vast in je leven waarvan jij overtuigd bent geraakt; “Dat dit nou eenmaal bij je hoort”.

*** Ik zou het enorm kunnen waarderen als je een reactie achter wilt laten onder dit bericht. 
Was er bijvoorbeeld iets dat jou aansprak? Welke gedachten kwamen er tijdens het lezen bij jou op?
Voel je iets van herkenbaarheid? Ik lees jouw reactie graag! ***